III
Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής
που μ’ έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου
Κυριακές
ανάμεσ’ από των γιαλών τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.
Απλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του
ν’ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες.
Τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό
τους στήθος.
Απο το αίμα της αψηφησιάς που ξέγραψε
Τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.
Είπα του έρωτα την υγεία του ρόδου την αχτίδα
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδρομα βουνά.
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος
Οτι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα
Οτι αγαπώ είναι στην αρχή του πάντα
