
Ο υπολογιστής μου χάλασε ξανά. Νεύρα, πάλι όλες μου οι δουλειές θα μείνουν πίσω, ο θυμός με κυκλώνει. Αλλά μετά ένα χαμόγελο σκάει σιγά-σιγά και χαλαρώνει το αγχωμένο μου πρόσωπο, μαλακώνοντας την όψη μου. Σκέφτομαι πως περπατώντας στο δρόμο για το μάθημα Πληροφορικής, έχοντας μέσα στην τσάντα τον υπολογιστή μου, θα μπορούσα να γλιστρήσω στο δρόμο και εκείνος να διαλυθεί. Γιατί να πληγώνομαι λοιπόν τόσο πολύ, αφού θα τον έχω ξανά σε λίγες μέρες;
Έχασα πάλι το λεωφορείο, στεναχώρια και νεύρα με κυριεύουν ξανά. Αλλά μετά, αρχίζω να χαμογελώ πάλι. Θα μπορούσα να είχα παραπατήσει, να πέσω στο δρόμο και να με χτυπήσει το λεωφορείο, προξενώντας μου μεγάλη βλάβη. Αλλά δεν πειράζει. Τώρα είμαι καλά, έχω τα πόδια μου, θα περιμένω για το επόμενο.
Χώρισα και όλα μου μοιάζουν χαμένα. Δε θέλω να ζω, δε θέλω να γελάω, όλα γύρω μου μαύρα και όλα εντός μου μουδιασμένα. Αλλά μετά, αρχίζω να χαμογελώ. Σκέφτομαι πως στην ουσία είμαι κερδισμένη, γιατί έχασα έναν άνθρωπο που δε με αγαπούσε και έτσι με μία στεναχώρια προσωρινή, γλιτώνω από μία άλλη μεγαλύτερη.
Να μάθεις να βλέπεις πάντοτε το καλύτερο, όποια κατάσταση φέρει στο δρόμο σου η ζωή. Υπάρχει πάντοτε η καλή πλευρά ενός πράγματος, πάντοτε βρίσκεσαι σε μία κατάσταση που είναι καλύτερη από κάποια άλλη. Πάντοτε θα υπάρχει το φως, ακόμα και όταν όλα γύρω σου μοιάζουν άσχημα και σκοτεινά..