
Σε σένα που πίσω από την ανωνυμία του πληκτρολογίου αισθάνεσαι παντοδύναμος και θεωρείς πως μπορείς να λες οτιδήποτε θέλεις –από κατηγορίες, ειρωνείες μέχρι προσβολές- αισθανόμενος ασφαλής και άγνωστος. Πάντοτε θα βρίσεις: τη γυναίκα, τον άνδρα, τα θεία, οτιδήποτε. Θα στείλεις ένα μήνυμα με αρκετά πρόστυχο περιεχόμενο- διότι είναι ωραίο να φλερτάρεις ωραία και να εκφράζεις με ευγένεια το ενδιαφέρον σου και άλλο να συμπεριφέρεσαι σαν άξεστος και λυσσασμένος που τον άλλο τον βλέπει σαν κομμάτι κρέας.
Να ξέρεις, είσαι αδύναμος. Κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία σου και νομίζεις πως μπορείς να στάζεις δηλητήριο δίχως να αντιλαμβάνεσαι πως οι άνθρωποι πονάνε, έχουν αισθήματα και πληγώνονται. Αισθάνεσαι άτρωτος διότι κανείς δε σε γνωρίζει; θα φοβόσουν να μιλήσεις ανοιχτά και μπροστά στον άλλο κατά πάσα πιθανότητα.
Διψασμένα αιλουροειδή του πληκτρολογίου, πόσοι δε συναντάμε καθημερινά; Πόσοι δεν είναι έτοιμοι να μιλήσουν χυδαία, να σε προσβάλλουν παραβιάζοντας την ιδιωτικότητα και τους κανόνες του διαδικτυακού σου χώρου, να σε κάνουν να αισθανθείς άσχημα;
Πίσω από την ανωνυμία ενός πληκτρολογίου πολλοί αισθάνονται άτρωτοι. Δε θα έπρεπε όμως; το να κρύβεσαι από μόνο του είναι έλλειψη θάρρους. Για αυτό ας αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να μην αφήσουμε ποτέ ξανά κανέναν να μας πικράνει –είτε στο Διαδίκτυο, είτε έξω από αυτό…